اولین مروارید از صدف بیرون زده...
هفت ماهه بودی که یک روز داشتم بهت آب میدادم دیدم داری آب میخوری یه صدایی از لیوان میاد، یه ذوقی کرده بودم به بابایی گفتم دندون محیا دراومده... یه دندون سفید کوچولو...مثل خودت...وقتی میخندی دندونت پیدا میشه .... خیلی نازه...
زیباترین بهانه زندگیم...
حس مادری زیباترین حس دنیاست...
حالا که هستی...کنارمی...روزهایم با تو شب و شبهایم با تو روز می شود...
محیا جان ...
ای همه ی هستی من ...
من در صدایت آرامش...
در نگاهت زندگی...
در کلامت طراوت...
و در وجودت خودم را پیدا کردم...
روز تولدت ، در همان اولین ثانیه ها ...
دوباره زنده شدم... .
با تو جون میگیرم...
دوستت دارم اما
اینو بدون هیچوقت از دوست داشتنت کوتاه نمیام...
حتی...
خیلی جییییییییییییگر شدی...
نگاهت میکنم و از دوست داشتنت لبریز می شوم وهرگاه نگاهم به تو می افتد، سرشار از غرور می شوم...سرشار.
همیشه خدا نگهدارت باشد...دختر عزیزم
